Senin, 02 Mei 2016

TEUTEGEUS TUR TEUTEUGER
Kacaritakeun hiji istri anu sakitu sugema kanu janteun guruna. Manehna sok rajeun indit ngalengkahkeun katempat pangajian. Didinya manehna ngarasa boga kabagjaan hate ceuk manehna sorangan.
Manehna sok rajeun tatanya kanu jadi guruna,menta  papatah nu ngandung elmu. “ sanajan kuring loba kapeurih, tapi teuteup eta guru kuring anu kudu diajenan, pari basana padu burung kalakuanna tapi hiji elmu anu sakitu kukuring dimulyakeun sok sanajan eta elmuna ngan ukur sakeclak”. Pikirna si Fatimah dina hatena. Cek manehna sorangan bari noroweco dina hatena, “ unggal tiap ningali manehna kuring ngarasa teu ngeunah asa disapirakeun, nya kuring ge mikir, kuring sakieu ayana” .  Bari keclak eta cipanon dina panonna si Fatimah ngaheulas, “ na.. hirup kuring the meuni asa kieu-kieu teuing, ya alloh gusti anu agung hampura kalakuan abdi anu tos dipidamel ka batur,kie geuning rasana”.
Hiji waktu teu ngahaja eta si Fatimah ningali hiji lalaki, anu keur ngabonceng awe-awe dina motor bodas. Kabeneran ningang harita, hatena pejet rajet kawas anu digenjet ku batu beurum. Tuurna raronjod siga anu rek coplok, awakna rarngsak teu puguh siga anu euweuh tanagaan, beungeut anu pias jeung panon ramisak siga anu hayang ngaluarkeun cipanon bari ngagoak. Kersaning gusti anu agung, manehna geus kudu dipanggihkeun jeung lalaki eta. Si Fatimah ngomong dina hatena “ kuring kudu ikhlas ningali kaayaan kie, tapi kunaon kuring beurat ningali manehna ayeuna kieu,kuring teu nyangka manehna bakal kieu, kuring geus percaya kamenhna, naha beut kie, kuring moal rido nepika iraha oge lamun manehna kaitu awe-we disaruakeun siga kuring baheula jeung manehna. Tapi kunaon kuring teu bisa poho, heeuuh kuringge ngarasa boga salah, kuring pernah nitah manehna ningalkeun kuring, tapi kuring boga sabab laina jang ukur kasorangan, tapina kuringmah ningali kolot manehna sorangan anu teu doa ka kuring.”   Si Fatimah ngarasa nalangsa waktu harita, bari nyarita kanu jadi lanceukna, beungeut anu ngusahakeun behbar siga teu ngarasakeun nanaon. Si Fatimah ngarasa bingung “lamun urang mikir kadinya urangmah sok jadi embung ningali deui manehna, tapi sisi laina etateh guru urang anu kudu dipiajen ku urang, urang nyadar lamun mikir kadinya, nya kenbaelah,nu enggeusmah enggeus we, kudu bisa narima dihentu-henteu oge”. Nya kitu deui, si Fatimah ngalengkahkeun anu niatna ngaji kaimah guruna.
Ningang dina hiji poe, si Fatimah teu ujug-ujug hayang milu liar ka lanceukna, anu erek indit ka kota. Ditengah jalan, si Fatimah ditemongkeun eta beungut awe-awe anu keur dibonceng kulalaki eta dina motor bodas, kawasaning gusti anu maha agung. Kereteg hate si Fatimah anu ngecap ku biwirna sorangan kaijabah. Bari hate rewash, jeung awak rangsak katut kajero tulang rusukna,ngajedud kana sirahna. Panon si Fatimah ningali eta awe-awe, anu bohay, buled, bodas sabari nagkeup kaeta lalaki. Hate si Fatimah, teu aya bedana ngan saukur bisa ngaheulas “ hemmm ya alloh” bari ngecapkeun eta si Fatimah. Si Fatimah, ngarasa bingung deui kudu kumaha asa beak karep. Ku niat awalna eta si Fatimah jeung pamaksadanan milampah eta ngaji. Si Fatimah teu eureum-eureum, kabingung eta disebredku tekadna boga pamaksudan anu kacida alusna, nyaeta hayang miluan ngaji ngariung mumpulung jeung batur anu ku manehna asa ngarasa kalawarga sorangan.
Manehna anu ngarasa hirup sorangan, jauh ti kolotnakomo bari jeung ditinggalkeun maot ku inungna, cicing diimah lanceuk anu geus lakirabi. Katut kageugeuringan mikiran hirupna sorangan, padahal saha anu teu nyaah kulawargi kanu jadi dulur. Kusabab manehna, ngarasa ngarumas tisaprak ditingalkeun maot ku inungna, manehna ngarasa kaluman euwueh tempat pangbalikan. Tisaprak manehna gearing, sareatna diubaran ku anu jadi guruna sorangan, manehna ngarasa boga kaluarga saking geus deukeutna jeung merhatikeun kemanehna keur waktu manehna gearing. Tidinya manehna dibere ujian anu sakitu beuratna, sahingga manehna ngarasa bingung, pikiranna bencalang benclung kosong momnapolong. Anu akhirna manehna jadi pisah, lila teu amprok jonghok jeung para saderek guruna.
Teupika kieu wari nungaran si Ftimah tetep ngajenan jeung nyugemakeun kanu jadi guruna, teu laina sing horengteh etateh mantanna.

Lamun bae kuring dipanggihkeun,
Dina waktu anu sejena,
Kuring teu bisa ngecapkeun.
Ngan kur bisa menta pangrido

Ti gusti anu maha suci.

Tidak ada komentar:

Posting Komentar